Pages

Thursday 14 January 2010

मेरा कबिता हरु...

कबि


















खोली सिर्जना पोका मिठो लहरमा
अनेक प्रकूति खेल छ्न
कबिको रहरमा

कबि सारासंसारलाई
देख्छ्न आफनै नजर तरंगले
देख्छन आश्चर्यले
सुन्दछन दंगले

कलपनाको सागरमा पौडी पौडी
हावाको झोकामा दौडी दौडी
चरीको चिरबिरमा, झरनाको बयानमा
खेल्दछ्न कबि प्रकूतिको देनमा

पुगि हिमचुलि शिखरमा
कहिले समुन्द्रको गहिराईमा
छल्काई छल्काई सिर्जना तरगं
चढाई मतिष्कमा नया नया रगं


बसन्त, शिशिर,शरद रितु
प्रकूतिको रुपमा रमि रमि
पनि खोज्दै छु
त्यो सुन्दर रुप भनि


हरपल कबि
प्रकूती सौन्द्र्यमा बास
छरेर चारै दिशा
सिर्जना प्रकाश

नोट:ब्याकरणमा गलत हुनसक्छ।

जिवन


















दूई दिने चोला
बगि जाने खोला
भन के होला ?

कहिले पुग्छ जिवन
जगंलको झाडी
कहिले तर्न तयार
उर्लेको बाढी

कस्तो यो जिवन
कहिले सराबी जस्तै झल्ली झल्ली
घुमेर एक्लै
गल्ली गल्ली

कहिले बहने आधी हुरी
भई अति खुशी
कहिले तुसारोको हुस्सी
भई अति दुखी

कहिले उडी आकाशमा
कहिले आखाको गाजलमा
सुर मिलाई गीतमा
घन्केर मादलमा



साथी
















ए साथी तिमी छौ भनि
आए है म त
तिम्रो हालचाल अहिले
भन के छ त ?

तिम्रै न्यानो मायामा
हुर्केको म साथी
लाग्छ मलाई
अति तिमी जाति

मेरो हूदय टुट्यो साथी
औषधि छ के रे त्यहा माथि
ल्याइदेउन गएर ए साथी
तिम्रै साथको गर्वले फुलेछ यो छाती



मेरो जन्मभुमि
















जन्मिएर हुर्के बढेको
मेरो प्यारो गाऊ
हरियाली धानका बाला झुलेको
स्वर्गसरि त्यो ठाऊ


नजरहरु सप्तरंगी डुलाउथे
प्रकूतिमा रमि रमि
लटपटिई धुलोमा खेल्द्थे
म झुमी झुमी

बोलाउथे झरनाहरुले, छागाहरुले
मेरो प्यारो नाऊ
प्रकूति रुपले सजिएको
मेरो प्यारो गाऊ

मेरो बास थियो त्यहा
खरायो पुतली खेल्दथे जहा
अतित मिठो त्यो बाल्यकालको
याद आयो बिर्सु कसरी मेरो जन्मभुमिको

गीत गाउथे सुर मिलाई चरीसगं
उडि उडि तरगंमा सबै पर्थे दगं
त्यो खोलावारी, त्यो खोलापारी
गरेर वारीपारी खेल्दथ्यौ लुकामारी

छोड्दा एकपल त्यो प्यारो ठाऊ
बिर्सन नसक्ने त्यो कस्तो गाऊ
मलाई उनै प्यारी जन्म धर्तीले
उतारिन सफल मैदानमा आफनै अर्तिले


जोश



जोशको त्यो बेलामा
गुमाउन पुग्यो होश
भुल गर्यो खनियो
उसैमाथि सबै दोष

जोशको मुहार फेरियो
होशमा त्यो आयो
भुल भयो भन्दै
पश्चताप गर्न लायो

ठोकी ठोकी भुईमा शिर
बेहोशी भई झरेछ भीर
गएर दिब्य सामु चढाई शिर
गरेछ भुलको उसले स्वीकार

छाती पिट्दै
खनायो स्राप आफै माथि
लट्पटिई भुईमा पल्टयो
पर्न थाल्यो राती

उठि बेहोशी भई
ठोक्न पुग्यो घण्टामा माथ
रगत का धारा
जलमल देबका माझ

देखेर यो दशा
पग्लिएछ भगवानको मन
दिएर एक माफ
भएछन बिलिन











0 सुझाव दिनुहोस:

Post a Comment